Abytravel
Faces in the wood
Zoals op veel verlaten plaatsen, kun je ook in Parkhurst Ghosttown graffiti vinden. Dit gezicht is wel de bekendste en meest gefotografeerde daar. Je vindt het op de voorzijde van het best bewaard gebleven huis van dit spookstadje , tevens het eerste dat je tegenkomt op je route als je vanaf Green River komt . Ooit was Parkhurst een bloeiende houthakkersnederzetting, maar in 1966 verliet de laatste bewoner het en bleef het leeg en aan de natuur overgeleverd achter. De expeditie er naartoe heb ik bij de 2 voorgaande foto's al uitgebreid beschreven, dus laat ik hier verder maar niet in herhaling vallen.
Huisje in het bos @..
Als je na de speurtocht door het bos aan de overzijde van de spoorlijn (zie vorige foto) terugkeert naar het pad van de Green Lake loop, wordt het pad al snel smaller en begint fiks te stijgen. Omringt door hoge bomen en mos in alle soorten en kleuren waan je je in een oerbos. Het pad maakt een paar forse slingers en af en toe moet je een paar rotsblokken passeren. Maar net als je je begint af te vragen of je wellicht ergens een afslag hebt gemist en verkeerd gelopen bent, zie je een huisje opdoemen tussen de bomen. Het is éen van de weinig overgebleven restanten van de eens bloeiende houthakkersnederzetting Parkhurst. Al sinds 1966 woont hier niemand meer en van de ooit ruim 70 huizen zijn er nog maar een paar over. Dit eerste huisje is het makkelijkst te vinden, maar ook nog het best intact. Zelfs de badkuip en het gasfornuis staan er nog.
Achtergelaten in het.
Vanuit Whistler kun je heel wat verschillende hikes maken; de een nog mooier dan de ander. De meest bijzondere is denk ik wel die naar Parkhurst Ghosttown. Parkhurst was een kleine houthakkersnederzetting op de bergkam boven Green Lake al lang voordat Whistler ontstond. De eerste arbeiders vestigden zich hier in 1926 en al snel was er een dorp ontstaan van ca 70 huizen nabij de houtzagerij op de uitstekende rotspunt die je nu nog steeds vanaf Green Lake kunt zien. Het dorp en de zagerij overleefden de crisis van de jaren 30 en een brand in 1938, maar vanaf de jaren 50 nam het belang van de houtindustrie af en in 1966 verlieten de bewoners het dorp. Vandaag zijn er nog maar een paar verlaten huizen over, die langzaam door de natuur worden overgenomen. Als je de moeite neemt - en de moed hebt- ongeveer twee mijl voor deze huizen een stuk van het gebaande pad af te gaan, het bos in, dan kun je hier restanten van vrachtwagens en werktuigen uit de jaren 50 aantreffen, zoals die op de foto. Parkhurst bereik je via de Green Lake loop. Vanuit Whistler kun je eerst de Lost Lake loop en vervolgens het nieuwe deel van de Sea to Sky loop volgen tot je bij de afslag naar Greenlake/Parkhurst komt ( na ca 1 1/2 uur lopen). Wij namen echter de route vanaf de Green River ten noordwesten van Green Lake. Er is een kleine parkeerplaats bij het Whistler Paintball Center. Vandaar begint de expeditie: een gedeelte van de weg is een aantal jaren geleden weggeslagen door het water, dus je begint met het doorwaden hiervan. Even verderop steek je Green River over via een provisorische autobrug (niet meer in gebruik) en zie je het treinspoor rechts van je. Vlak voor de Green Lake loop links afslaat en vrij steil omhoog slingert naar Parkhurst kun je dan even afdalen naar rechts en het spoor oversteken. In het bos daartegenover is het dan zelf je weg banen en hopen dat je op de oude wagens stuit.
Green Lake, Zwanenmee
Tijdens mijn verblijf in Whistler logeerde ik in de Edgewater Lodge, prachtig gelegen op een schiereilandje in Green Lake. Al de eerste ochtend, tijdens een wandelingetje voor het ontbijt, hoorde ik ze: de Trompetzwaan (Cygnus buccinator). Deze wilde zwanensoort dankt zijn naam aan het geluid dat ze vrijwel voortdurend - ook tijdens de vlucht!- maken en waardoor ze al van ver zijn te horen, meestal nog voor je ze ziet. Ze onderscheiden zich van de bij ons voorkomende wilde zwanen door hun - op een klein rood streepje aan de onderkant na - geheel zwarte snavel. De eigenaar van het hotel reageerde enthousiast: "Dan zijn ze dus weer terug!" Hij vertelde me dat ze ieder jaar rond deze tijd (begin maart) voor enige tijd neerstreken op het meer, voordat ze weer doortrokken naar hun zomerverblijf in Alaska. Ook de dagen erna zag ik ze steeds, het was een behoorlijke "kudde" van 30-50 dieren. Aanvankelijk zaten ze nog vrij ver van de oever af en kon ik ze zelfs met zoom alleen maar als overzicht op de foto krijgen. Maar op éen van de laatste ochtenden waagden een aantal zich zo dichtbij dat ik deze foto kon maken.
Athabasca River nabij
Eén van de eerste stops tijdens de roadtrip over de Icefields Parkway (Alberta Rd 93) van Jasper naar Lake Louise is die bij de Athabasca Falls. Vanaf de parkeerplaats kom je via een korte wandeling langs verschillende uitzichtspunten op de watervallen. De tocht voert ook over een bruggetje waar de rivier vlak voor ze zich naar beneden stort door een nauwe kloof stroomt. De kleur van het water varieert hier al naargelang het jaargetijde van intens grijswit, naar prachtig helderblauw. Dit heeft te maken met de sneheid van het water en de hoeveelheid mineralen die vanuit de hogergelegen bergen wordt meegevoerd. In het vroege voorjaar, als de rivier nog laag staat en langzaam stroomt blijven alleen de kleinste deeltjes in het water drijven, de grovere zakken naar beneden. Deze kleine partikeltjes weerkaatsen blauw en groen waardoor de rivier deze aparte kleur krijgt.
Maligne Canyon op z'n
Na een klimpartij over een hek waarop de waarschuwing er niet overheen te klimmen, een afdaling van ettelijke meters over grillige en glibberige rotsen, en een wandeling over de op sommige plaatsen spekgladde bevroren rivierbodem, waar op sommige plaatsen de eronder stromende rivier al zichtbaar was door en tussen het ijs heen, kwamen we op het smalste punt van Maligne Canyon. Niet alleen het smalste , maar tevens het diepste, donkerste en ook koudste deel. Ook hier een ijsgrot gevormd door maanden eerder bevroren watervallen van smeltwater, maar dit keer zonder koude douche (zie mijn vorige foto). En voor iemand nu begint te roepen: waarom klom je ondanks die waarschuwing toch over dat hek?? Ik maakte hier een Icewalk onder begeleiding van ervaren gidsen, die het terrein op hun duimpje kenden en precies wisten waar het ijs nog voldoende dik was en waar we beter niet konden lopen. Bovendien uitgerust met speciale laarzen met ijspickers eronder en een soort skistok voor extra grip.
In de ijsgrot
Vanuit Jasper maakten we een Icewalk over de bevroren bodem van Maligne Canyon. 's Zomers staat het water hier vele meters hoger en stroomt het met reusachtige vaart door de smalle canyon. Je kunt hem dan alleen van bovenaf bekijken. Maar als 's winters er nauwelijks aanvoer van smeltwater is, daalt het waterpeil en bevriest dat wat overblijft. Ook de grote en kleinere watervallen langs de randen. We maakten de excursie eind maart, midden op de dag kwam de temperatuur af en toe al boven nul en de zon liet zich ook regelmatig zien. Daardoor begon hogerop langs de wanden van de canyon het ijs al te smelten. Zelfs op de bodem waar de zon nauwelijks kon komen werd de ijslaag al wat dunner; eronder stroomde de rivier nog enkele meters diep. De bovenlaag was door smeltwater van de wanden, dat op de bodem weer bevroor, verraderlijk glad. Niet iets dus om zonder gidsen en spikes te doen. Vlakbij het smalste punt van de canyon passeerden we een overhangende rots waar een ijsgrot was gevormd, met een gordijn van smeltwater ervoor. Eén van de gidsen wilde de koude douche wel trotseren voor de foto.
Aan de oever van Lac.
Net buiten Jasper ligt het Lac Beauvert- mooi en groen dus. Zo bevroren is dat groen slechts te vermoeden, maar mooi is het er zeker. Lac Beauvert bereik je uitsluitend per auto, of evt met de fiets, via de Old Fort Point Road, een afslag van de 93A. Vanaf de parkeerplaats aan de oever van het meer, ongeveer 1/2 mijl (nog geen km) nadat je de brug over de Athabasca River bent gepasseerd, starten 2 korte hikes. De eerste voert je rond het meer, waarbij je ook langs Fairmont Jasper Park Lodge komt, een luxe bungalowpark midden in de natuur. Tussen de bomen door, aan de overkant van het meer, kun je op de foto nog net een paar lodges ontdekken. De tweede wandeling leidt naar Old Fort Point op 1170 m hoogte. De kans hier Big Horn en Mountain Sheep tegen te komen is groot, vooral in het vroege voorjaar.
Athabasca Falls @...w
Eén van de eerste stops op de Icefields Parkway komend vanuit Jasper is de Athabasca Falls. Het geweld van het vallende water heeft hier de rotsen grillig uitgesneden tot een canyon. Als straks al het ijs weer gesmolten is zal het water er hoog opkolken. Maar nu ligt er nog ijs en staat de canyon nog grotendeels droog. Op de foto een van de voorste watervallen , waar al wat smeltwater te zien is, wat prachtig blauwgroen kleurt door de mineralen in de omringende rotsen.
Op Lake Louise; een..
Natuurlijk keek ik tijdens mijn 2km-lange overtocht over het bevroren meer ook af en toe achterom. Om te kijken hoe ver ik al van de oever af was, maar vooral ook voor deze unieke blik op het luxe Fairmont Chateau Lake Louise. Begonnen in 1890 als eenvoudig chalet voor medewerkers en passagiers van de Canadian Pacific Railway aan het destijds nog "Lake of the small fishes" geheten Lake Louise, groeide het al snel uit tot het luxe hotel dat het tegenwoordig is. Al sinds 1911 bestaat het gebouw in zijn huidige vorm. Duizenden gasten hebben er sindsdien overnacht, waaronder vele beroemdheden en vorsten. Overnachten in éen van de 550 luxe kamers kost al gauw zo'n $ 380 per nacht, hoewel wie goed zoekt ook aanbiedingen vanaf $ 275 kan vinden. Maar ook voor een simpel kopje koffie ben je er welkom en die blik binnen is ook beslist de moeite waard.
Lopend over Lake...Lo
Ja, dat lees je goed...": lópend over Lake Louise. Dat kan natuurlijk alleen maar als er een stevige laag ijs op het meer ligt. En afgezien van wat dunne plekken aan de kant, waar op sommige plaatsen zelfs het water te zien was, was de kwaliteit van het ijs afgelopen maart nog best goed hier. Zo kon ik dus de wandeling van 1.2 mile (bijna 2 km) dwars over het meer afleggen. Ik startte aan de oostkant bij Chateau Lake Louise, een luxe hotel van de Fairmont groep. Op de foto kijk je dus naar de westelijke oever. Lake Louise ligt 5 km westelijk boven het gelijknamige plaatsje, dat vooral bekend is vanwege z'n skipistes. Het is een gletsjermeer dat uitstroomt in Bow River. Door de mineralen die het smeltwater meevoert van de rotsen heeft het 'szomers een prachtig groen-blauwe kleur. Daar heb ik helaas niets van kunnen zien. Maar zeg nou zelf, de ervaring op zo'n enorm meer (0.8 km², op het diepste punt 70 m) te hebben gelopen, weegt daar toch ruimschoots tegen op?
Uit het goede...slede
Tijdens ons verblijf in Whistler maakten we een sledehondentocht op Blackcomb Mountain.. Eén van de teefjes had een aantal weken tevoren pupjes geworpen en was met "bevallingsverlof", ze werd niet ingespannen, maar mocht vrij met de groep meetrekken. De pupjes bleven op een veilig beschut plekje onder wat omgevallen bomen achter, totdat de troep weer bij het uitgangspunt kwam. Hoewel er weinig sneeuw lag toen we deze tocht maakten, kwam er bij terugkomst toch net een buitje naar beneden. Dat hij uit het goede sledehondenhout gesneden is bewijst éen van de pupjes hier: hij komt nieuwsgierig tevoorschijn als hij z'n moeder hoort.
Monsterboom
Dat was even schrikken, toen ik heel alleen in de uitgestrekte bossen rond het Sanatorium du Basil aan het dwalen was! Even was ik afgeleid en opeens stond hij daar hoog boven mij oprijzend pal naast me. Maar de nieuwsgierigheid overwon al snel mijn angst en het monsterlijke wezen bleek bij nader inzien een vreemd uitziende boom, zonder kwade bedoelingen te zijn. Een beuk (Fagus sylvatica) om precies te zijn; ook wel de "koningin van het bos" genoemd. De latijnse naam dankt ze aan haar eetbare vruchtjes, de beukennootjes, die ook door eekhoorns en wilde zwijnen zeer worden gewaardeerd. Maar pas er wel mee op: als je er teveel van eet kun je er verschijnselen van krijgen die doen denken aan dronkenschap: overmatige vrolijkheid, gevolgd door koppijn en misselijkheid. In de natuurgeneeskunde wordt mn de schors gebruikt vanwege de koortswerende eigenschappen, de blaadjes zouden ontstekingen van wonden en tandvlees genezen. Ook in volksgeloof en mythologie speelt de beuk een belangrijke rol. Misschien dat z'n vreemdsoortige uiterlijk daar iets mee te maken had? Hoe dan ook, hij leek best fier op z'n gestalte en wilde maar wat graag vereeuwigd worden. Dat heb ik dan ook maar gedaan....
In Drumheller hoeft..
Tijdens een roadtrip door Alberta met als uitvalshaven Calgary, is het plaatsje Drumheller ( ca 135 km ten oosten van Calgary) beslist een bezoekje waard, zeker als je met kinderen reist. Drumheller is vooral bekend vanwege de Badlands en het Royal Tyrrell Museum. Het museum is een paar mijl buiten het stadje gevestigd op een groot opgravingsterrein, waar kinderen ( en volwassenen) ook zelf op zoek mogen naar fossielen. Binnen is een interactieve tentoonstelling over archeologie, meer in het bijzonder de paleontologie - de tijd van de dinosauriërs. Overal op het terrein en in het museum kun je modellen vinden van deze prehistorische wezens. Een wandeling over het zeer uitgebreide buitenterrein is niet alleen bijzonder door de maanlandschapachtige omgeving, maar ook erg leuk , omdat op het terrein een grote kolonie prairiehondjes woont. Drumheller zelf staat helemaal in het teken van de Dinosauriërs. Overal in de oude binnenstad staan kleurige beelden opgesteld, die uitnodigen om te beklimmen. De grootste staat op 60 1 Ave W, vlakbij de brug over de rivier. Het is een model van de Tyrannosaurus rex en via z'n "ingewanden" kun je naar het uitzichtspunt in z'n bek klimmen. Met z'n 26m hoogte is hij niet te missen en is het tevens "the world's largest dinosaur". Nog tijd over? Breng dan een bezoek aan het Homestead Museum en waan je even terug in de tijd van de pioniers. En natuurlijk moeten de Hoodoo's op zo'n 10 mijl oostelijk beklommen worden.
Heilzame lucht
Op een prachtige plek midden in de Ardennen, staat dit indrukwekkende gebouw (1900) Het is een voormalig sanatorium, gebruikt voor lijders aan TBC. Gelegen op 420 m hoogte, midden in de bossen met uitzicht op het zuiden was de lucht hier heel zuiver en werd dus als heilzaam voor de patiënten beschouwd. Door de halfronde bouwvorm kon een maximum aan zonlicht worden opgevangen. Later, toen door de opkomst van antibiotica de afzondering van tuberculosepatiënten niet langer noodzakelijk was, is het gebouw nog gebruikt als (kinder)ziekenhuis en asielzoekerscentrum. Maar sinds 2013 staat het leeg en wacht het op een nieuwe toekomst. Het ligt midden in de route van een wandeling, die je via een steil bospaadje en langs het klaterende begin van het riviertje de Amblève voert.
Noorderhaven gezien..
Harlingen: tot nu toe kende ik het alleen van het veer naar Terschelling ( en Vlieland, maar daar was ik nog nooit). Maar het is ook een stad die beslist de moeite van een zelfstandig bezoekje waard is. Overnachten kun je bv in het centraal gelegen hotel Zeezicht, waar je vanuit sommige kamers, de eetzaal en het terras uitkijkt over de Buitenhaven en het zeegat. Een stadswandeling voert je langs diverse oude panden die getuigen van een rijke historie. Ook restanten van de oude tegelindustrie die in deze streek te vinden is (oa ook in Makkum) kom je op je tocht tegen. En natuurlijk de binnenhavens: Noorder- en Zuiderhaven. De foto is gemaakt vanaf de Leeuwenbrug, die haar naam kracht bijzet met 4 stenen leeuwen die op de hoeken staan. Nu zijn de aanlegsteigers leeg, maar 's zomers ligt het hier helemaal vol met pleziervaartuigen, wat natuurlijk weer een heel ander beeld oplevert. De brug in de verte is de Raadhuisbrug.
Eenzaam huisje in de.
Een klein stadje in de omgeving van Gent. Op zoek naar een verlaten villa voor het maken van urbexfoto's, stuiten we op dit kleine huisje, dat er wat verloren bij staat. Hoewel het op het eerste oog onbewoond lijkt, blijkt er een vriendelijke zonderling te wonen waar we even een praatje mee maken. Wel balen dat het inmiddels steeds harder begint te regenen, zo kun je toch geen behoorlijke foto's meer maken van de buitenkant! Alhoewel? Ben eigenlijk best tevreden over het resultaat.
GLOW 2015 : “En dan..
Vanavond en morgenavond nog te bezoeken : GLOW 2015 in Eindhoven. Inmiddels alweer de 10e editie van dit lichtfestijn in de stad van Philips. Op de foto éen van de mooiste, zoniet het mooiste lichtkunstwerk van de in totaal 25 lichtsculpturen die in het centrum te bewonderen zijn: Il Giardino Incantato van De Cagna. Onder de klanken van een internationale versie van het Brabantlied (Guus Meewis) gaan van steeds andere delen van de "tuin" de lampjes branden en weer uit, totdat het totale kunstwerk uiteindelijk is verlicht. Op de foto zie je de centrale koepel die in een soort omringende binnenplaats staat. In de koepel een plekje bemachtigen lukt slecht enkele gelukkigen (of de heel geduldigen), maar gelukkig zijn er nog meer plaatsen op de binnenplaats en daarbuiten. Je vindt hem op het stadhuisplein. De route van GLOW is van 18.30 -24.00 verlicht en onderweg zijn voldoende gelegenheden voor een hapje en een drankje. Maar let wel: wie niet van drukte en grote menigtes houdt, kan beter niet gaan want het is op veel plaatsen echt koppen lopen!
Het kan nog net....
Nu de temperaturen nog steeds heel aangenaam blijven, is het nog steeds mogelijk om op paddestoelenstrooptocht te gaan. Zeker als het een paar dagen wat vochtig is geweest kun je nog juweeltjes aantreffen, zoals de Honingzwammen (Armillaria mellea) op de foto. Je kunt ze zelfs nog tot in december vinden. Het Spanderswoud nabij Hilversum is daarvoor een prima plek; in de herfst is dit een vindplaats voor zeer veel soorten, waaronder ook redelijk zeldzame. Honingzwammen zien er niet alleen mooi uit , maar zijn ook eetbaar, ze hebben een licht prikkelende smaak. Maar hoe mooi ook, de bosbeheerder is niet echt blij als hij er veel ziet, want deze zwam wil nog al eens nog levende bomen aantasten. Ze kunnen zo'n "reus" binnen een paar maanden vellen.
Kijkje op Gaillac
Vanaf de parkeerplaats nabij het Natuurhistorisch museum Philadelphi Thomas heb je een heel mooi zicht op éen van de oudste delen van Gaillac.. Dit dorpje ligt in de Midi- Pyreneeën aan de rivier de Tarn en op de autoroute 'd Albi die langs een aantal .middeleeuwse dorpen voert. De geschiedenis van Gaillac voert zelfs nog verder terug. Al in 413 is er sprake van de gemeente Brens, nu een voorstadje van Gaillac. De brug op de voorgrond voert naar de Place Ph. Thomas over een zijriviertje van de Tarn; erachter zie je de grote brug over de Tarn, nabij de abdij Saint Michel (7e eeuw). De omgeving van Gaillac is éen van de oudste wijnbouwgebieden van Frankrijk : al in de 6e eeuw werden er druiven verbouwd en door toedoen van de benedictijnen van de abdij St-Michel kwam de wijnbouw hier sinds de 10e eeuw tot grote bloei.
Opvliegende puber
Mijn 1500e foto op deze site alweer. Daarvoor heb ik deze opvliegende puber uitgezocht. Het is een bijna volwassen- 3e winterkleed- exemplaar van de Zilvermeeuw (Larus argentatus). Ik trof hem op de Zuidpier van IJmuiden, net voorbij de bocht, terwijl hij een jongere soortgenoot van zijn overwicht probeerde te overtuigen. De omgeving van IJmuiden biedt veel afwisseling voor een korte - of langere- strandvakantie. Allereerst is er natuurlijk het strand zelf, met een aantal strandtenten die ook buiten het hoogseizoen geopend zijn. Je kunt er vliegeraars en kitesurfers bezig zien en buiten het hoogseizoen mogen ook honden en paarden het strand op. Direct achter het strand is het duingebied, de IJmuiderslag en het Kennemeermeer waar vele bijzondere planten- en vogelsoorten te spotten zijn. Heerlijk om daar te wandelen en te fotograferen. Ook de Zuidpier is - mits de weersomstandigheden het toelaten; let op de rode vlag!- ideaal om eens even lekker uit te waaien. Deze loopt zo'n 2.5 km de zee in en op het eind zijn regelmatig bruinvissen en zeehonden te spotten. 'sWinters kun je er ook de Jan-van- Gent zien vliegen. Overnachten kun je vlak bij het strand in het Holiday Inn of op de camping, of in diverse kleinere pensions en B&B's in de stad.
Doorkijkje Burcht...Š
In vrijwel ieder dorpje in West Bohemen, hoe klein ook, zijn wel een kerk (kostel) en een kasteel (zámek) te vinden. Architectuur en cultuurliefhebbers kunnen er dan ook hun hart ophalen. Kokašice - Krasíkov vormt hierop geen uitzondering. Bovenop de burchtheuvel van burcht Švamberk staat de kapel van Maria Magdalena (1650). Van de burcht zelf zijn nog slechts ruïnes over. Hier een doorkijkje door de overblijfselen van de poort van de binnenste vestingmuur op het kerkje.
Herfstreflecties 2
Nog een foto die ik afgelopen zaterdag maakte op Landgoed Groeneveld bij Baarn. Door het jaar heen, maar zeker nu in de herfst is dit een leuke bestemming om te gaan wandelen. Ook met kinderen, want er is genoeg afwisseling: naast de bossen, waar ze nu heerlijk door de afgevallen bladeren kunnen stampen, kastanjes en paddestoelen kunnen zoeken, is er een moestuinencomplex, waar de laatste valappeltjes geraapt kunnen worden. Ook het Landgoed zelf en kasteelhoeve Ravestein, waar naast de winkel ook de stallen en de dieren in de wei bekeken kunnen worden, zijn voor jong en oud aantrekkelijk Op beide locaties is ook horeca aanwezig, waar - biologische- producten, veelal van eigen kweek worden aangeboden. Op de foto zie je oa de achterzijde van het restaurant en een deel van het hoofdgebouw van kasteel Groeneveld weerspiegeld.
Herfstreflecties
Nu de herfst volop zijn kleuren vertoont, is het heerlijk om in de bossen te gaan wandelen. Afgelopen zaterdag deed ik dat op Landgoed Groeneveld bij Baarn. Ook voor kinderen is dit een heerlijk uitje, want zeg nou zelf wat is er leuker dan lekker door de bergen afgevallen bladeren te stampen of te zoeken naar tamme kastanjes en beukennootjes. Op de kasteelboerderij "Hoeve Ravestein" kunnen ze de dieren bekijken en tijdens zo'n mooi weekend zich laten schminken. Voor de volwassenen is er een boerderijwinkel waar biologisch vlees en groenten worden verkocht. Voor de fotograaf zijn er ook zat uitdagingen te vinden, zoals het vastleggen van de reflecties van de herfsttinten in het water. Zowel bij het hoofdgebouw van het landgoed, als bij de boerderijhoeve kun je neerstrijken op het terras voor een hapje en een drankje.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
