EvanderHel
Sahara Sel
Ik ben de weg overgestoken om het rustige, ongerepte en levenloze landschap te bewonderen. Er staan hier geen huizen die de serene rust kunnen verstoren, enkel op de meest fotogenieke plekjes staat een door de zoute wind en zon geteisterd hutje waar je souvenirs kunt kopen. Vroeger, toen de geasfalteerde weg nog niet was aangelegd door het zoutmeer, was een tocht door dit immens grote gebied niet zonder gevaar: als een voertuig motorpech kreeg of in de modder bleef steken, was het niet denkbeeldig dat de reizigers omkwamen door de verzengende hitte en een gebrek aan water. Tegenwoordig is het bekken van het meer een inkomensbron voor een deel van de bevolking, zoals de arbeiders van het bedrijf 'Sahara Sel' dat er jaarlijks zo'n 45.000 ton zout voor industrieel gebruik wint. Een vreemd maar magisch oord en door het spel van de zon en de wolken ziet het er geen dag hetzelfde uit.
Zout zeg...
Een lange reisdag voor de boeg, o.a. Chott el Jerid staat op de planning. En die planning begint om 04:00 uur in de ochtend. Ik zeg dan liever in de nacht (!), criminéluh zeg. Omdat ik geen zin heb in verkleedpartijen in the middle of the woestijn en het een lekker warme dag wordt, trek ik m'n korte spijkerbroek aan, gympies en shirt. Voor de zekerheid nog wel een sweater erbij. Vol goede moed gaan we met de bus op pad en zien de nacht verdwijnen, de zon opkomen en zo af en toe een eenzame ziel op straat. Na vele kilometers op een verhoogde weg dwars door de leegte, komen we aan bij een erfenis van zoutmeren toen duizenden jaren geleden de Middellandse Zee de vlakten van Noord-Afrika overspoelde. Chott el Jerid is de allergrootste, 5000 km2 zout landschap. We stappen uit de bus en een immense kou en zout smakende wind overvalt me. Met klappertandende benen en m'n capuchon over m'n hoofd getrokken geniet ik van deze sobere pracht die een sierlijk wit zout randje heeft. Maar een fata morgana van een kampvuur zou wel mooi zijn geweest...
In alle rust
Het is moeilijk voor te stellen dat slechts 1 straatje hiernaast de drukke medina van Kairouan is. Dat vind ik altijd het leuke van dwalen in een stadje, je slaat een dwarsstraat in en voor je 't weet ben je weg van alle toeristische toeters en bellen en zie je alleen nog maar locals hun ding doen. Of juist niet. Want deze beste man zat vrij weinig te doen, behalve dan in alle rust lekker te zitten in de koele schaduw van het steegje.
Woestijndorp
We rijden door het woestijnachtige zuidelijke binnenland van Tunesië. Kilometers en kilometers oneindige leegte trekken aan ons voorbij, zandduinen en rotsachtige vlakten. En dan opeens floept er een dorpje uit het zand omhoog, als een geest uit het zand. Geen bordje van tevoren met een plaatsnaam erop, of een aanwijzing dat er over zoveel kilometer iets van een bewoonde wereld zichtbaar wordt. De term bewoond is misschien zelfs wat overdreven, ik heb er geen kip gezien. Zelfs geen kameel. Het is er muisstil, de enige beweging zit hem in de wind die hier vrij spel heeft.
El Djem
El Djem, een agrarisch dorpje op 30 kilometer van Mahdia, is beroemd vanwege haar Colosseum. Het is opvallend goed geconserveerd en overtreft in schoonheid waarschijnlijk alle andere Romeinse overblijfselen uit deze periode. Hoewel het vaak gewoon El Djem wordt genoemd, staat het ook bekend als het Colosseum van Thysdrus (in de oudheid lag deze stad op de plek van het huidige El Djem). Het is naar grootte het derde Romeinse amfitheater ter wereld, na het Colosseum in Rome en het amfitheater van Capua. Het schitterende amfitheater vormt het decor voor klassieke muziekconcerten, voornamelijk in de maanden juli en augustus. Maar als ik hier ben is het begin april en moet de toeristenstroom nog op gang komen. Zeldzaam om zo'n prachtig Colosseum helemaal voor jezelf te hebben... en de vriendelijke mijnheer die het onkruid aan het wieden was :-)
Dreunende stofwolk
Het naderende gedreun voel ik eerder dan dat ik het zie. In de verte komt een wolk dichterbij, in de wind genomen door een bloedrode diesel, waarvan de motor het hoogste lied zingt. De o zo aanwezige stilte van de woestijn wordt ruw aan de kant gezet, de banden trekken hun diepe sporen. De chauffeur, man van routes en vrachten, heeft het stuur losjes in zijn eeltige handen. Heel even zal er oogcontact zijn, tussen al het dwarrelende stof door. Dan raast hij verder en de stilte komt weer oorverdovend terug.
Zandfilter
Ik kijk naar de poort van de Sahara. Een lange loper van zand verwacht mij. Het is mijn moment maar ik stel de kennismaking nog eventjes uit. Laat me neerploffen in het zand. Het is hard en het is zacht. De losse korrels laat ik tussen mijn tenen doorglijden, het kietelt en ze laten een fijn spoor achter op mijn voet. Als ik om me heen kijk lijkt het een vaste materie te zijn. Niets is minder waar, maar het opwaaiende zand is haast niet te zien. Des te beter kun je het voelen en om de intensiteit van de woestijn te vergroten kijk ik met mijn ogen door de lenzen van mijn kijker. De wereld om me heen verdwijnt en komt te voorschijn. Ver weg met alleen maar duinen van goud, dichtbij met grillige sporen die geen minuut hetzelfde blijven. Ik haal de kijker van mijn gezicht en bescherm hem tegen de harde, schurende korrels. De poort staat open en ik stap er doorheen.
Tapijtje, mevrouw?
Ik stap naar binnen in de beroemdste tapijtenzaak van Mahdia. Althans, zo laat ik het me vertellen door de enthousiaste eigenaar, nadat ik voor de zoveelste keer ben verkocht voor tig kamelen. 'Oh mevrouw, ik moet ik u echt een kopje thee aanbieden'. 'Maar ik heb al liters thee op...' 'Nee, nee, echt. Ik sta erop. Is Tunesische gastvrijheid'. Ik weet het. En ik wil dit pand graag zien, al is het niet voor de tapijten. Maar er liggen schitterende tegels op de vloer. Alleen die rollen zo lastig op... 'Kijk, kijk! Deze is heel groot, door veel mensen aan gewerkt, keihard, veel uren. Mooi?' 'Zeker, heel mooi'. 'Ah, goed. En deze is...' Ik raak hem heel even kwijt want de thee wordt gebracht. Loeiheet en zoeter dan zoet. 'Welke kleur vind u mooi?' 'Euh, blauw'. 'Goed, heel goed! Ja, wilt u een groot tapijt of een klein?' 'Geen'. 'Huh? Oh, oké. Ha, u wilt een loper! Leuk voor op tafel!' 'Nee, geen loper. Dank u wel'. 'Maar wat wilt u dan?' 'Niets'. Ai, wrong answer. Dat ik de thee erg lekker vind maakt niet meer uit. De tapijten worden in een rolletje weer tegen de muur aangezet. Wachtend op een volgende toerist. Als hij nou een vliegend tapijt had gehad... dan... :-)
Ademloos genieten
We zijn vlakbij Matmata, een dorp in het Dahar gebergte. Dit gebergte vormt de laatste grens met de Sahara woestijn. In dit gebergte wonen Berberfamilies deels in woningen onder de grond. Deze put- of grotwoningen zijn in de zomer heerlijk koel en in de winter aangenaam warm. Het uitzicht op dit gebergte maakt me heel stil, ik vind het indrukwekkend mooi en kijk mijn ogen uit. En hoewel ik dol ben op de jungle, vind ik dit toch ook wel een fascinerend landschap :-) Graag even vergroot bekijken want dan komt 'ie een stuk scherper over.
Kleine werkplaats
Het zijn de kleine plekken die altijd een magische uitwerking op mij hebben. De plekken die, als je niet oppast, je zomaar voorbij kunt lopen. Het kan een deur zijn die op een kier staat. Dan moet ik altijd even mijn neus ertussen steken om te zien wat erachter zit. Of, zoals hier, een kleine opening in een winkelstraat in Kairouan. De toeristen lopen om me heen, verdwijnen een tapijtpaleis in maar ik heb alleen nog maar oog voor die opening. Als ik dichterbij kom zie ik een werkplaats. Klein en knus, hooguit 1 bij 2 meter. De nieuwbakken tv springt nog het meest in het oog maar houdt zich gelukkig koest op de achtergrond. Aan de muren hangen veel foto's en tussen deze dierbare herinneringen houdt deze man zich bezig met zijn vak: schoenen maken. Met de hand en met veel aandacht. Hij laat zien hoe ze uiteindelijk worden, de schoen in zijn hand heeft nog een lange weg te gaan.
Mooie man
Hier ben ik nog even in de haven van Mahdia. Allemaal mannen, jong en oud, hard aan het werk of hard pauze aan het houden. Zo ook deze mijnheer die samen met een collega bezig was om een bootje op te knappen. Maar er was tijd voor een praatje. Een mooie man, waarschijnlijk al zijn hele leven in de haven aan het werk. En met mooi bedoel ik aardig. Vriendelijk. Een markant gezicht. Mooi toch?
Zandwandeling
Daar sta ik dan. Hijgend, warm en zelfs m'n tanden voelen droog aan door de wind hier. Ik dacht even naar boven te lopen. Maar bij 'even' ging het mis. Van 'lopen' was al helemaal geen sprake. Klauteren, ploeteren, wegzakken tot aan de evenaar in het zand, mezelf weer omhoog sjorren, 3 stappen nemen en er 2,7 terugzakken. Sjeezus, en dan loop ik er ook nog vreselijk elegant (NOT) bij in een gevangenisverkleedjurk en een rode wikkelsjaal om mijn hoofd die mijn oververhitte hersencellen afklemmen. Maar wát is het hier mooi... zucht. Het is stil in mij. Het zand is altijd in beweging maar ik sta stil. En geniet.
Stilte
En dan loop je in de medina van Mahdia. Zeg medina en ik denk aan drukte, kabaal, heel veel mensen en gekakel van verkooplui en kippen. Zo niet hier. Geen toerist te bekennen. Het zomerseizoen moet nog beginnen maar zelfs dan komen de meeste mensen niet hier. Ze gaan naar Djerba, Sousse, Hammamet of helemaal naar het noorden van het land. Persoonlijk vind ik het altijd wel lekker om niet te struikelen over de toeristen maar voor de mensen hier is het een moeilijke tijd. Hopelijk komen er straks toch nog wat mensen die een souvenir willen hebben in de vorm van een tapijtje, lekkere kruiden of een pluche kameel.
Vriendelijke vent
Mahdia, charmante stad aan het water. Met de grote vissershaven waar je heerlijk rond kunt struinen. Hier komen geen toeristen, die blijven allemaal in de medina. Maar omdat ik gek ben op havens, bootjes en schepen kom ik er graag. Proeven van de sfeer, kijken naar de oudere mannen die hun netten met de hand repareren, dobberende bootjes en dieselluchten. Iedereen wilde hier op de foto, dat maakte het nog extra leuk! Deze man reageerde op mijn vraag voor het maken van een foto met een hele brede smile. Maar daarna zette hij zijn stoere pokerface op :-)
Contrast
In de stad Mahdia is een uitgestrekte Islamitische begraafplaats, gelegen op het uiteinde van de landtong. Hier hebben de bewoners van deze vissersplaats hun overledenen het mooiste plekje gegeven. Op de meeste begraafplaatsen waar ik ben geweest, heerst er een serene rust. Ik stond dan ook even gek te kijken toen deze kinderen hier hard lachend aan kwamen sjezen op hun crossfietsen. Ze stonden zich uit te sloven om op de foto te kunnen. Een leuk moment, ook eigenlijk niet storend. Ik denk dat ze hier een mooie balans hebben gevonden en dat de begraafplaats een fraaie rol in het leven heeft.
Dromende daris
Ik ben er klaar mee. Achterlijke toeristen die o zo graag een tochtje op mijn rug willen maken maar ondertussen klagen over het gebrek aan comfort. Ze zitten hoog en droog, gratis airco, ik laat regelmatig een lekker swingend boertje voor de achtergrondmuziek maar nee, ze krijgen zere billen! En de uitlaatgassen van mijn tere billetjes ruiken helaas ook niet lavendelfris. Zucht... Laat ze maar ploeteren door het zand, ik ga een tukkie doen. Kijken of ik net zo bruin kan worden als mijn dromebroeders hier ;-)
So lonely
Tunesië, land van 25.000 vierkante kilometer woestijn. Uitgestrekt, leeg, droog, winderig en warm. Eindeloze prikkeldraden bungelen boven de zandkorrels, waar een eenzame ezel de wacht houdt bij een net zo'n eenzaam bord. Niemand te bekennen. Het beestje heeft jeuk en krabt continue met zijn kop langs de paal van het bord. Her en der kale plekken op het pezige lijf. De hete zon maakt een scherpe schaduw van het dier op het zand. Ik loop erheen en kriebel wat op z'n kop. Grote donkere kijkers boren zich in de mijne. Twee zielen, even samen.
Boterbriefje
Bij mijn vorige foto, van de zachtgele bruidsdamesparade, hoort natuurlijk ook een bruidspaar. En tadááh, mag ik u voorstellen aan, geheel aan de linkerzijde, mevrouw de bruid en ernaast, mijnheer de bruidegom. Nou had het geweldig geweest als ze stralend had opgekeken naar haar kersverse husband. Maar helaas, ze heeft ergens anders ogen voor. De kersverse husband kijkt wel heel gelukkig, maar niet naar de juiste persoon... Toch zien ze er prachtig uit in hun gebroken witte kleding. Haar handen zijn fraai versierd met henna, zijn overhemd (?) vind ik bijzonder. Maar dat vind ik ook van zijn oren. Sorry, kan er niets aan doen ;-)
Paasbest
Ik geef het maar direct toe: geel is niet mijn kleur. Het staat me voor geen meter en de kleur doet mij altijd denken aan Pasen. Of het nou december is, of juli of... Een bruiloft met in zacht botergeel geklede bruidsmeiden en babyblauwe bruidsjonkers doen mij dan ook niet enthousiast op en neer springen. Toch vond ik het hier, op een stralende zomerdag, een mooi plaatje. Ze genieten er zelf overduidelijk van en zijn op hun paasbest gekleed. Gelukkig houden daarmee alle vergelijkingen op en zitten er geen boterbloemen of gevulde eieren in de boeketjes ;-)
Worteltjes
Lekker, worteltjes. Grof, fijn, extra fijn. Met zout of met minder zout. Met van je vork wegstuiterende groene doperwtjes of zonder. U moet alleen niet hier de groenten van Hak hebben... Deze wortels staan een groot deel van de tijd onder water. Maar door de enorme getijdeverschillen komen ze ook regelmatig uit hun schuilhut vandaan en kun je door een waar wortelveld struinen. Weer 's wat anders dan een knollenveld ;-) Ze zijn van de mangrove bomen en zien er euh... artistiek uit. Als je de volwassen bomen van dichtbij gaat bekijken, zie je dat ze vol zitten met aangegroeide schelpjes. Een prachtig landschap dat van tijd tot tijd wordt teruggegeven aan de zee.
Verroest...
Vroeg of laat krijgt ieder stalen schip wel een keer te maken met een roestplekje. Dat is hier, in de oude haven van Stone Town, niet anders. Het is ook niet erg als er op tijd wat aan gedaan wordt. Maar soms ontsnapt een roestplekje aan het oog van de eigenaar. En als het maar lang genoeg uit het zicht blijft dan ontstaat dit. Totaal verroest en de onderzijde bedekt met schelpen. Als ik me omdraai zie ik de drukte bij het invaren van de schepen met hun kostbare visvangst. Maar niet dit schip. Verlaten ligt het erbij. Met slechts een fiets met boodschappen ernaast. En zelfs daarvan is de eigenaar nergens te bekennen.
Tafeltje... dek je!
Het einde van een lome, warme dag in Mangapwani. Iedereen maakt zich op voor een gezellige avond uit eten. Voeten in het zachte zand, zwoele klanken betoveren de oren, tinkelende glazen, gelach, dansen en genieten. Prachtig aangekleed door de obers van het hotel wachten deze tafels en stoelen op hun gasten, fris, wit en stralend in het late middaglicht. Het zal een late avond worden maar who cares? Het is vakantie en morgen staan deze meubels weer fris en fruitig te wachten, niet in hun witte smoking maar in tropisch bruin riet. Of de gasten ook zo frisjes zullen zijn na deze heerlijke uitspatting met dampende schalen lekkers op de tafels? Mwah... ;-)
Welles... nietes...
Mangapwani, februari 2012 Wil je op de foto? Ja, graag Nee, toch maar niet. Of wel? Hihihi, zenuwachtig Lachen naar je vriendinnen Poseren en stralen Geen punt Verscholen achter het hout We lachen samen Prachtig moment Je ogen staan er niet volledig op Belangrijk? Nee, toen en daar was belangrijk. En mooi. En leuk. Dank je wel!
Langs de zee
Witte schuimkoppen komen aanrollen lijken te spelen als in een spel Met de golven, ze komen o zo snel de wind is met ze aan het dollen Boven mijn hoofd geschreeuw op het gladde slib Zoeken mijn voeten naar grip zwevende vrije meeuw Hoor, hoor de zee haar golven slaan stuk op het land Gedachten zijn gestrand heimwee gaat met me mee
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
