Dalix
Cordes in de avond
Ooit na lang zoeken een mooie plek gevonden waar je een prachtige zonsondergang vast kunt leggen (zie mijn andere foto's van Cordes-sur-Ciel). Later nog een keer terug gegaan om het nog eens te proberen. Helaas was de lucht niet zo mooi als toen maar tijdens het bijna-blauwe-uurtje levert de strook gele lucht en de lampen die aan gegaan zijn toch een leuk plaatje op. Cordes-sur-Ciel is een vestingstadje aan de voet van de Franse Pyreneeën in het departement Tarn. Het wordt gezien als één van de mooiste (kunstenaars)dorpjes van Frankrijk en tevens de mooiste bastide. Het dorpje bestaat uit drie ringmuren, elk met zijn eigen toegangspoort. Het laat duidelijk de groei en ontwikkelingzien. In de loop der tijd ontwikkelde Cordes zich tot een welvarende handelsstad wat je heden ten dage kan zien aan de mooie gotische huizen in de hoofdstraat. De plek met het mooie uitzicht kan je vinden op een heuvel ten westen van Cordes. Je volgt de D7 (Avenue de Republique) richting westen tot je in een flauwe bocht een klein parkeerplaatsje ziet. Daar parkeer je de auto en loop je het wandelpad op dat daar begint. Er staat ook een bordje bij waarop staat dat er paragliding gedaan kan worden. Aan het einde van het wandelpad bevindt zich het uitzichtspunt. Het is slechts een paar minuten lopen. Ik heb de plek zo goed mogeljk op de bijbehorende kaart aan gegeven (alhoewel je die helaas niet kan zien bij het bekijken van de foto)
Costa Rica • La Paz Watervallen
Costa Rica • La Paz Watervallen
Even stil hangen...
In de La Paz Waterfall Gardens vind je naast watervallen ook een hoop dieren. Zo is er een grote vlindertuin, een verblijf voor exotische kikkers en een tuin vol kolibries. Maar ze vangen er ook een hoop gewonde en verwaarloosde dieren op die niet meer terug in het wild kunnen leven. Daarom vind je er ook luipaarden, aapjes, toekans, slangen en andere exotische dieren. Sommigen werden illegaal door jagers gevangen, in beslag genomen door de overheid of vrijwillig afgestaan door hun eigenaar. Gelukkig krijgen ze nu een betere toekomst in het park. In de tuin zoemen de kolibries je rond de oren. Ze vliegen regelmatig naar de feeders en dan maar proberen er eentje goed op de foto te krijgen. Snel zijn is dus de boodschap! De violette sabelvleugelkolibrie op de foto is een wat grotere kolibrie van 15 cm.
Tijger in actie in...
Bandhavgarh NP in het midden van India is één van de beste parken en wellicht het beste park om tijgers te zien. Je kan 's morgens en 's middags een game drive maken. Je moet dan wel een permit hebben. Het aantal permits is beperkt in verhouding tot het aantal bedden in de lodges. Dus als je last minute wil loop je een risico. De permit wordt dan ook meestal vooraf geregeld via je agent/ lodge. Let op dat je er op het juiste moment bent, want sommige parken zijn niet alle dagdelen open. Daarnaast loop je in India altijd het risico dat het park opeens dicht gaat voor een tijgertelling, hoog bezoek, enz. Hoe later in het droge seizoen hoe groter de kans op een tijger. Nadeel daarvan is dat de temperatuur flink op kan lopen. In april hadden we al dik 40 graden. Een tijger zien is echter nooit zeker, een niet slapende tijger zien is bijzonder, een lopende tijger zien is heel bijzonder en een tijger in actie zien is geweldig om mee te maken. De meeste kans heb je 'smorgens vroeg en tegen het donker. Deze jonge tijgerin zagen we tegen het donker en zoals gezegd was het geweldig om haar in actie te zien.
Verenigde Staten • Lake Clark NP
Verenigde Staten • Lake Clark NP
Jagend op Zalm
Wat blijft dit toch een geweldige herinnering is dit toch. Een giga groot mannetje dat aan het jagen is achter de vele zalmen in de rivier. Doordat er zoveel zalmen zaten wist hij gewoon geen keuze te maken, dus uiteindelijk dan toch een vis uitgepikt en dan er achteraan. We stonden hier heel dichtbij en dat maakte de beleving nog intenser . Foto even in groot bekijken.
Diamond Beach
Deze foto maakte ik in de winter op IJsland. Het ijsmeer van Jokulsarlon ligt vol met aan elkaar gevroren ijsschotsen en brokken. Maar toch komen er brokken ijs weer op het zwarte strand terecht na de brug. Geluk dat wij hadden is dat we weer hier alleen stonden. Kon zo lekker spelen met sluitertijden en filters. (Een weetje, de stuk film van James Bond "Die Another Day" is hier opgenomen. Ze hebben een dam gemaakt zodat al het ijs in het meer bleef en zo konden ze de scene opnemen van de auto's die over het ijs reden. )
De weg naar Lago...Po
Om vanuit Puerto Guadal, Chileens Patagonië, naar Lago Posadas te gaan zijn er twee opties. De ene route is door de prachtige Chacabuco Vallei, de andere route leid je langs Lago Gral Carrera om bij Chile Chico de grens met Argentinië over te steken. Via Perito Moreno (niet de gletsjer maar het plaatsje) rijdt je vervolgens naar het zuiden over de Route 40 met aan weerskanten weide pampa's, om vervolgens bij Bajo Caracoles (niet hier vergeten te tanken) de brede gravelweg naar rechts richting Lago Posadas te nemen. Lago Posadas heet ook wel Hipólito Yrigoyen, genoemd naar een oud-president van Argentinië van begin vorige eeuw. De eigenaar van ons verblijf in Puerto Guadal adviseerde om bij mooi weer de weg door de Chacabuco Vallei te kiezen en bij minder weer de route via Chile Chico. De dag dat wij vertrokken was het minder weer en kozen wij er dus voor om de route langs Lago Gral Carrera te nemen. Hier hebben wij geen spijt van gehad, want het was een prachtige route. Een volgende keer hopen wij op mooi weer, om dan alsnog de Chacabuco Vallei te mogen bewonderen.
(Ver)dwalen in de...l
In het zuiden van het Arabisch schiereiland vind je met een oppervlakte van 650.000 vierkante kilometer de Rub’Al Khali woestijn, ‘s werelds grootste aaneengesloten zandwoestijn. De woestijn wordt gedeeld door vier landen: Oman, Saoedi-Arabië, Jemen en de Verenigde Arabische Emiraten. Wij reizen erheen vanuit Salalah, we willen zien wat er achter de indrukwekkende zandduinen van wel 300 meter hoog ligt. Rub al Khali betekent leegte, en dat is het ook. Er is werkelijk niets en niemand gaat heel ver de woestijn in, te heet, geen oriëntatie. Kamperen kan er wel, als je georganiseerd gaat, te boeken in Salalah, moet je met minstens twee gidsen op pad , voor het geval je vast komt te zitten. Zelf rijden kan ook, de verharde weg houdt op op een kilometer van de duinen. Met een 4WD rijd je verder in de duinen. De leegte is onbeschrijflijk mooi, de structuren in het zand veranderen voortdurend, de kleur ook. Tegen de avond is de woestijn rood, overdag blinkend geel.
Number 1
Een stukje van de ringweg van IJsland, de number 1. In 2012 was deze nog voor een groot gedeelte onverhard. Maar zo als op de foto te zien ligt er ook nieuw asfalt. Vond de slinger in weg met landschap erbij wel wat hebben zo.
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Nieuw-Zeeland • Abel Tasman NP
Abel Tasman coast...t
Een prachtig strand helemaal voor jezelf. Je vindt ze als je de Abel Tasman coast track loopt. Deze meerdaagse track is 53 km lang en start in het mooie plaatsje Marahau. Vanuit dit plaatsje kun je ook een watertaxi nemen en je laten afzetten op een strand en dan terug wandelen. Dit laatste hebben wij gedaan. Je kunt, afhankelijk hoe lang je wilt wandelen, kiezen uit meerdere drop offs. Wij kozen voor Anchorage Bay en wandelden terug langs de prachtige goudgele kust ,grotendeels in de schaduw van de dichtbegroeide bossen. Soms was er een steil weggetje naar een strand. De meesten waren erg rustig of zelfs helemaal verlaten. Als je dan staat te genieten op zo'n stil strand en kijkt naar de azuurblauwe zee dan is dat toch wel Genieten met een grote G. Wij waren er overigens wel in maart wat daar een 'shoulder' seizoen is.
Salinas de...Maras/Zo
Na een overnachting in Casa Colibri in Urubamba (een kleine ecolodge met heel veel vogelsoorten in de mooie tuin) hebben we ’s morgens nog een paar uurtjes ter vrije besteding (vroeg in de middag moeten we in Ollantaytambo de trein naar Aguas Calientes/Machu Picchu nemen). We besluiten naar de ronde en ovale landbouwterrassen, die al dateren van voor de Incatijd, in Moray te gaan en aansluitend de Salinas de Maras/Zoutterrassen van Maras te bezoeken. Bij Maras is een bron waar water met een hoog zoutgehalte aan de oppervlakte komt en dat water wordt door een stelsel van kleine kanaaltjes naar de 3.000-4.000 (sommigen hebben het zelfs over 5.000, ik heb ze niet geteld) zoutpannen geleid. Als een pan is volgestroomd met een laagje water van ca. 3 cm wordt de toevoer afgesloten. Vervolgens verdampt het water in ca. 10 dagen door zon en wind en blijven er zoutkristallen achter. Op het moment dat er na verloop van tijd een zoutlaag met een dikte van 5-10 cm in de ca. 30 cm diepe pan aanwezig is, wordt deze laag kapotgestoken en laat men het laatste water afvloeien. Het zout wordt met schoon water gereinigd en in zakken/manden gedroogd. Het zout wordt voornamelijk gebruikt voor likstenen voor dieren. Alle zoutpannen zijn in handen van lokale families en dat wil men ook zo houden. Zorg dat je op tijd bij de zoutterrassen bent, er is slechts een klein parkeerplaatsje. Wij waren er rond 09.00 uur en toen we een half uurtje/drie kwartier later terugreden stond de smalle toegangsweg al vol met wachtenden.
Afkoelen
Even een beetje afkoelen met deze foto van Fins Lapland. De zon komt daar in de winter niet heel hoog boven de horizon maar dat geeft juist het mooie licht. Hier scheen de zon in 1 van de huisjes van ons park waar we verbleven.
Bloemen voor de bijen
Overal in Nederland wordt aandacht besteed aan het natuurbehoud en aan de bloemen en de bijen. Het kan natuurlijk nog veel beter . En dat is een lust voor het oog. In de plaats waar ik woon staan in de bermen bloemen in alle kleuren door elkaar. En dit veldje in Frankrijk maag er ook zijn. Ik vind het een geweldige kleurencombinatie!
After creation
After the creation the gods forgot this place. The people here live in terrible conditions. Only a house with electricity, no running water, a toilet for around fifty people. This girl is twelve years old, she is paralyzed from the waist down, a tumor on her spine is the cause. Surgery did not improve, is it the tumor? Was the operation not performed accurately enough? Nobody knows, there is no money for in-depth investigation, they are still paying off the debts of the operation. Everything under the ribs is numb, when the pañales are finished she is in her droppings, which she cannot control, there is usually no money for new pañales, the family suffers daily hunger, survives only with food aid from their fellow villagers. These people also struggle daily to survive. Women and children try to sell their dolls of corn leaves in the tourist town of Copàn Ruinas, an average doll, 1 dollar a day, after deduction of the paint, the adhesive and the glitter, remains about 45 cents, but they have no choice. After twelve years I forgot what it was like to live like this, now the memory is painfully back. Thanks to my father a few people got a chance, I want to follow him, Maybe this photo and text creates more opportunities for people, I hope so.
Zahara de la Sierra
Vanuit Olvera zijn we naar Ronda gereden. Niet via de N-weg, maar over de kleine witte weggetjes op de kaart. We rijden door een mooi glooiend landschap. We passeren kleine lieflijke witte dorpjes waar je stapvoets doorheen rijdt. Genieten! Aan de overkant van een mooi gekleurd meer, Embalse de Zahara, zien we weer een wit dorpje liggen: Zahara de la Sierra. Boven het dorpje de restanten van een moslimburcht.
Vossen ruzie
Ja daar lig je dan in de duinen alleen met een jonge vos in de buurt. Soms heb je die mazzel dat je alleen bent op een plek in de AWD en een vos in de buurt. Dus als er dan een tweede jonge vos bij komt kan het wel eens fout gaan. Ze moeten nog bewijzen wie de sterkste is en dat gaat er dan niet zachtjes aan toe. Met een hoop geschreeuw ging dit gevecht voor mij ogen van start en duurde maar even maar kon er wel een prachtige serie van maken. En ook nog eens vanuit d ejuiste hoek
In Love
Na het zien van de foto van Marcel ( Dalix) moest ik denken aan het verliefde stelletje gebrilde zeekoeten die ik op de Farne Eilanden fotografeerde. De Farne eilanden is in de lente tot aan de zomer een waar vogel paradijs waar je met kleine bootjes naar de diverse eilanden gebracht word die voor de kust liggen. Dit stel zeekoeten kon ik van dichtbij fotograferen. Ze waren echt aan het knuffelen en genoten daar dan ook zichtbaar van. Dit ging een tijdje zo door en ben teon maar door gelopen wilde niet al te veel een pottenkijker zijn. Maar kon er een leuk eserie van maken.
Palccoyo Rainbow...Mo
Een vrije dag in Cusco, wat gaan we doen? We gaan in eerste instantie voor een bustourtje langs diverse bezienswaardigheden, maar helaas kunnen we pas ruim na de middag opstappen en dat duurt ons te lang. Bij een ander boekingskantoortje zien we een grote poster met een foto van felgekleurde bergen en de tekst “Rainbow Mountain, no hiking”. We informeren of we die trip vandaag nog kunnen maken, het is dan nl. al rond 09.30 uur en we weten dat het zeker drie uur rijden is vanaf Cusco. Er wordt een telefoontje gepleegd en ja hoor, even later komt er een knul (vriend van de familie?) voorrijden en kunnen we, na de tank te hebben volgegooid, vertrekken. Zeker het laatste deel van de route is adembenemend, we rijden over een smal weggetje door piepkleine gehuchtjes, langs diepe afgronden (door smeltende sneeuw glijden we af en toe weg, best spannend) en met grote regelmaat worden we begroet door lama’s en alpaca’s. Dan komen we aan bij het voorlopige eindstation, we betalen entree bij een prachtige traditioneel geklede moeder en haar kleuterdochtertje, de “kassameisjes”. Om bij de Rainbow Mountain te komen moet er wel degelijk worden “gehiked”. Je kunt ook te paard naar boven, dus als je niet wilt wandelen, klimmen en klauteren dan is dat mogelijk, maar daar hangt wel een prijskaartje aan. “No hiking” is dus niet helemaal onwaar. Volgens onze chauffeur is het ongeveer een half uurtje lopen en ondanks dat we qua kleding en schoeisel niet op de tocht zijn voorbereid, we zouden immers een bustochtje maken, wagen we het erop. Na een half uurtje banjeren door papperige sneeuw is het einde nog niet in zicht, volgens onze meewandelende chauffeur (net een berggeit) zijn we er toch echt bijna. Er komt ons een groepje terugkerende wandelaars tegemoet en volgens hen, al wijzend in de verte, is het nog zeker 1,5 uur lopen. We beginnen langzaamaan spijt te krijgen dat we niet op zo’n paard zijn gestapt, er komen ons wel paarden achterop en tegemoet, maar die zijn allemaal bezet. We zetten stug door, al roepen we om en om wanhopig dat we ermee stoppen, en uiteindelijk bereiken we dan toch de top op ruim 5.000 meter hoogte. Mission accomplished! Boven staat een mooie oude man met hete cocathee met kilo’s suiker erin op ons te wachten, wat smaakt dat goed op dat moment. Dat de kleuren van de Rainbow Mountain in de verste verte niet lijken op de kleuren van de poster bij het boekingskantoortje wisten we gelukkig van tevoren en maakt ons eigenlijk ook niet zoveel uit. De kleuren op mijn foto zijn de echte kleuren bij helder weer, ze zijn ontstaan door verschillende mineralen in de grond zoals koper, ijzer en malachiet. De Rainbow Mountains (er zijn er meerdere) zijn sinds 2016 opengesteld voor publiek. De meeste trips gaan naar Vinicunca, maar wil je de inmiddels grote aantallen medetoeristen liever ontwijken, kies dan voor Palccoyo.