gered in Willemstad

Door: Jaapburgers

Geplaatst op Jan 20, 2015

In 2004 verbleven mijn vrouw en ik een week in een hotel vlak bij Willemstad op Curacao. Geen vakantie om hele spannende dingen te doen, maar een lekkere relax-vakantie. We hadden een autootje gehuurd om het eiland op eigen houtje te verkennen. Verder bestond de dagindeling uit een beetje zwemmen, zonnen, snorkelen en lekker eten.

We hadden het naar ons zin, voelden ons veilig, maar kregen wel de waarschuwing om ’s avonds niet te gaan wandelen en zelfs bij rode stoplichten niet te stoppen, maar (voorzichtig) door te rijden. Wij stopten wél, maar waren er in het donker extra alert op, dat de auto niet door duistere figuren werd benaderd.

Op een mooie dag hadden we onze auto vroeg in de middag ergens in Willemstad geparkeerd en maakten we een wandeling door de stad. We liepen over de bekende Koningin Emma brug (ook pontjes brug genoemd), en kwamen uit in de bekende wijk Otrabanda (“de andere kant”).

We waren niet de enigen, want het barstte er van de toeristen. Omdat we ook een minder toeristisch stuk van de stad wilden zien, gingen we rechts een wat kleiner straatje in. En binnen twee minuten waren we in een gedeelte van Otrabanda, waar geen toerist was te bekennen. Prachtig! We liepen door een wat vervallen straatje, waar een enkele Antilliaan met rastakapsel doelloos rondhing, en waar straathonden bij vuilnis naar wat eetbaars zochten. Ik waande me in een film.

In mijn gevoel was dat een mooi beeld voor een foto en ik haalde mijn Nikon D70 uit mijn fototas om het tafereel vast te leggen. “Hallo” hoorde ik achter mij en toen ik omkeek, zag ik een oude man op zijn pantoffels naar ons toe sloffen. “Hallo” antwoordden wij en wachtten af, wat de oude man ons te zeggen had.

“Weet u wel, dat u in een heel gevaarlijke buurt bent?” vroeg de man. Uh, nee, dat wisten we niet. “Het is toch nog licht en dan zal het toch wel meevallen?” Niet dus….. “Vorige week is er op klaarlichte dag nog een toerist met een groot mes gestoken, omdat die zijn camera niet wilde afgeven. U loopt hier met een dure camera om uw nek, en dat is vragen om problemen.” Slik…. Wat nu? Opeens keek ik met een heel andere blik naar de man met rastakapsel. Die had ons ook duidelijk ontdekt. Oeps. Plotseling voelde ik me niet meer op mijn gemak.

De oude man bracht redding. “Ik kan jullie wel begeleiden naar een veilige buurt. Met mij erbij houden ze zich waarschijnlijk wel koest.” Dan moet je snel een afweging maken, of de oude man zelf wel te vertrouwen is, of dat hij misschien… Maar hij keek zo betrouwbaar uit zijn ogen, dat we dankbaar zijn aanbod accepteerden. Na een paar minuten waren we weer in veilig gebied, en wilden we onze waardering voor zijn hulp met wat geld belonen.

Daar wilde hij niets van weten en met een glimlach nam hij afscheid en tjokte terug naar zijn woning.

Moraal van dit verhaal: buiten de gebaande wegen gaan is leuk, maar gebruik wel je gezonde verstand.