In de tijd dat Bonaire werd ontdekt had niemand gedacht dat het ooit zo’n populaire bestemming zou worden. Het was aan het eind van de 15e eeuw en de Spanjaarden die Bonaire ontdekten noemden het eiland een ‘isla inutila’ (nutteloos eiland) omdat er geen kostbaarheden waren te vinden. Niet veel later werden langdurig gestraften aangevoerd en als dwangarbeiders ingezet om er zout te winnen. Toen het eiland onder Nederlands gezag kwam in de 17e eeuw werd deze zoutwinning intensiever. Zout was een kostbaar goed en de Nederlandse handel voer er wel bij. Het kreeg de naam wit goud. Slaven werden naar Bonaire gehaald en aan het werk gezet in ruime zoutpannen om de productie op te schroeven. Voor hen werd dit de witte hel.

Nog steeds vindt er delving van zout plaats in het zuidelijke deel van het 40 kilometer lange benedenwindse eiland in de Caribische zee, echter wel volgens een werkwijze die past bij de 21e eeuw.

De slaventijd is dan wel voorbij, maar er zijn nog wat herinneringen aan die tijd. Zo staan op twee plaatsen tussen zee en zoutpannen nog slavenhuisjes, waar de slaven konden overnachten wanneer zij hier aan het werk waren. De ene nederzetting is wit van kleur, de andere oranje. De huisjes zijn klein en bieden weinig comfort, maar vertegenwoordigden in de 19e eeuw wel een verbetering van de conditie van de slaven.