Jaja… die Otto. Die greep wel mooi met beide handjes z’n kans toen hij in 1898 door de stad Wenen werd gevraagd ‘eventjes’ een ‘leutig treinstationnetje’ te ontwerpen.

Meneer ging driftig aan de slag met een slank ijzeren geraamte, laste en sleutelde dat tot een knus fraai gevormd framepje en besloot er een kek groen kwastje over te leggen.
“Past mooi bij die enorme kerk om de hoek.” (de Karlskirche, red.)

En als we dan toch lekker bezig zijn, laten we dat frame maar eens opvullen met nog net betaalbaar wit marmeren plaatwerk.
“Moet wel een beetje sjiekdefriemel, euh… schickderzappeln (sorry… google translate) zijn, doch?.”

Om de gevelvlakken een beetje te breken, liet hij z’n creatieve Nachbar (Theo?) er kunstzinnig decoratieve goudkleurige Sonnenblumen op schilderen.
“Het oog wil ook wat.”

Vervolgens nog even de finishing touch, uhm… fertige berührung (?), in de vorm van een snoks blinkend vergulde omlijsting.
“Budgets zijn altijd rekbaar.”

Et voilá… siehe hier… Stadtbahn Station Karlsplatz (Karel’s plekkie)!
“Doet u er ons nog maar zo eentje Herr Wagner”, aldus de stad Wenen…




Tegenwoordig doet dit fabelhafte Jugendstil(Art Nouveau)pareltje dienst als expositieruimte. Het ertegenover gelegen wunderschöne identieke tweelingjuweeltje is een café.
“Zwei Karl Apfelsaft bitte!”