Als kind overkwam het me regelmatig dat zich tijdens pootjebaden of "zwemmen" in een slootje zomaar ineens een bloedzuiger op mijn voet of been had vastgezogen. Als zo'n beestje dan niet snel genoeg verwijderd werd, kon dat soms vervelend zijn, want dan bleef het best lang nabloeden, maar verder bleef dat zonder gevolgen. Meestal lieten ze gemakkelijk los, maar als ze zich al goed hadden vastgezogen was het wat moeilijker. We gebruikten dan een stevig blaadje van een boom of struik, dat je langzaam tussen je huid en het beestje schoof en dan liet ie wel los.
Ik had ze al lang niet meer gezien, tot ik ze onlangs zag in een nog niet zo lang geleden hersteld vennetje. Het is bekend dat in dit ven tot eind 19e eeuw nog medicinale bloedzuigers werden gevonden die voor aderlatingen werden gebruikt. Ik las ooit dat je in 1895 bij “Bloedzuiger- exploitatie Weert” voor 3 cent in een kuil met bloedzuigers kon gaan staan of zitten en je zoveel laten bijten als je maar wou. Als je ze maar niet mee nam, want dat kostte je dan 10 cent extra.
Ik kon niet beoordelen welke soort dit was. Ik neem aan dat het de algemene en ongevaarlijke “onechte paardenbloedzuiger” is. Deze voedt zich niet met bloed, maar met slakken of rottend vlees. Het weerkaatsend zonlicht op het water maakte het er ook niet gemakkelijker op om een geslaagde foto te maken.