Slowtravel Sicilie – Il dove ci vente – waar de wind ons brengt

Door: AngelaenAnniek

Geplaatst op May 31, 2012

Waar de wind ons brengt, dat is waar wij gaan. Op de bonnefooi, met niets anders dan een globaal “rondje” in gedachten, dat is voor ons slowtravel.
Het weer werkt deze mei 2012 niet al te zeer mee, slechts krap boven de 20graden, maar dat maakt wel dat we niet lam van de hitte zijn en dus veel kunnen ondernemen. Normaal schijnt t in deze tijd van het jaar al ruim boven de 30C te zijn, werd ons verteld door een echte Siciliaan.
Een enkele keer waaide het zelfs zo hard dat de tent dreigde de lucht in te gaan...

De wind bracht ons nu ten oosten van de Etna. Een heel ander gebied dan het stille zuiden. Het is dan ook weer even wennen aan de opgefokte rijstijl die menigeen er hier weer op na houdt, na de verlaten wegen van het Zuiden en Zuidwesten van Sicilie als ook de haast galante rijstijl aldaar.

Il dove ci vente met de Etna als een van de must sees. Zou het gaan lukken nu wij er toch zijn? Zou het ons lukken een klein meisje van 3 mee te slepen rond een van de kraters?
Van Duitsers op de camping hadden we gehoord dat het vandaag de beste dag zou worden voor een tocht naar de top van de Etna, daarna zou t twijfelachtig worden of de jeeps zouden gaan rijden. Een dag eerder nog was de Etna “gesloten” wegens een hagelstorm....
Tja nu we er toch zijn.....we gaan!!!!! We zien wel hoever we gaan komen en of we wat gaan zien. Op naar boven!
Als jong meisje schreef ik ooit drie scripties: over de verwoestijning van de aarde, over vulkanisme en natuurlijk over archeologie. Geen wonder dan ook dat een bezoek aan de Etna absoluut op mijn lijst staat van “things to see in live”. Tenslotte is dit een van de weinige plekken in Europa waar je nog een actief werkende vulkaan van zeer dichtbij kunt zien. De laatste grote uitbarsting van de Etna dateert weliswaar van juli 2011, maar onlangs nog eind april 2012 is er een kleinere uitbarsting geweest.
De tocht via een wel erg bochtige weg naar boven vanuit Nicolosi alleen al is van ongekende klasse, nooit had ik mij voorgesteld dat de lavastromen werkelijk tot de rand van dit dorp zouden kunnen komen, maar ze zijn werkelijk overal aanwezig. Bijna tot aan de camping toe – mmmm, hopelijk slaapt de Etna even nog een paar daagjes – een nachtelijke evacuatie staat nl niet op mijn lijstje van “things to do in live”
Bij de kabelbaan op 1900m aangekomen hangt de top in de wolken – oftewel we zien niets! Dealniettemin zegt men dat het zicht boven prima is – tja nu we er toch zijn! We besluiten te gaan, ondanks de min 10 at the top! Onze kleine meid hul ik in diverse lagen fleece, mijn partner huurt voor alle zekerheid toch maar een warme jas en een paar goede schoenen zodat hij onze kleine meid kan tillen als ze niet meer wil of kan lopen over de kraterrand en ik ben zelf ook goed ingepakt. Het eerste stuk brengt de kabelbaan ons tot 2900m, het is met het zien van de gestolde lavastromen uit 2001 makkelijk voor te stellen hoe dit dalstation ooit eens verwoest werd. Boven staat de Unimog op ons te wachten om ons verder naar 3300m te vervoeren over een uit de lava geholde weg die steil omhoog gaat. En dan ineens onstijgen we de wolken en wat we zien is onbeschrijfelijk en grandioos...de poort van de hel zo wordt de Etna wel s genoemd – als dit de hel is, dan vraag ik mij af hoe de hemel er dan uit ziet!
Een berggids begeleidt ons verder tijdens de wandeling op de Etna, naar een van de actieve kraters die op dat moment gelukkig niet meer dan een rokend schoorsteentje. De klim is steil, de kraterrand vrij smal, maar onze dochter klimt als een volleerde berggeit omhoog. Het is er koud, en de wind giert om ons heen, maar wat een ervaring! Onze handen warmen we op aan de grond, die aanvoelt als een verwarming. Sneeuw en ijs omringen ons, we steken een ijsveld over naar een andere krater, staan op een “verse” lavastroom van slechts een maand geleden
Na 2,5 uur is het Etna feestje ten einde, en brengt de kabelbaan ons weer terug naar het dalstation, alwaar ik nog steeds geen genoeg van vulkanen heb en nog even naar de kraters van 2001omhoog loop na met een latte machiatte weer opgewarmd te zijn.

In de auto op weg terug naar Nicolosi wordt t met de minuut warmer, maar ik kan maar aan 1 ding denken “ik wil nog een keer, maar dan een heuse trekking als de vulkaan net ietsje actiever is, dat lijkt mij waanzinnig!” En o ja, het lijstje met “things to do in life” wordt alsmaar langer....skieen op de Etna....dat kan dus ook! En tenslotte is het vanaf Maastricht vooralsnog maar 2 uurtjes vliegen.......waar de wind ons brengt....Arriverdeci Etna!