Látrabjarg is de grootste vogelklif van Europa en is bekend geworden door de grote kolonie papegaaiduikers die hier gehuisvest is. De klif is 14 kilometer lang en tot 440 meter hoog. Vele miljoenen vogels zijn van hun voortbestaan afhankelijk van deze rots. Er leven onder andere papegaaiduikers, jan-van-genten, zeekoeten en alken, en voor sommige soorten geldt dat 40% van de wereldpopulatie hier leeft.

Het is buitengewoon indrukwekkend om op Látrabjarg te zijn. Loodrecht rijst de rots op uit de ijskoude zee. Alsof je aan het eind van de wereld bent. Het aantal vogels is ongekend. Het geluid van de zee wordt ruimschoots overstemd door het geluid van de talloze vogels. Het is één grote vogelflat, waarin ook nog een bepaalde hiërarchie te ontdekken valt: bovenin leven de papegaaiduikers, daaronder de alken en zeekoeten, en weer lager allerlei soorten meeuwen. Bijzonder is dat de vogels zich hier weinig van je aantrekken en je dus ontzettend dicht bij de vogels kunt komen.

Voor ons bezoek aan de vogelrots, één van de belangrijkste redenen om IJsland te bezoeken, hadden we een overnachting in het nabijgelegen Breidavik geboekt. Bij aankomst trok er laaghangende bewolking het fjord binnen en 10 minuten later was het zicht nog maar 10-20 meter en was de rit naar de rots niet zonder risico's. De teleurstelling was groot en hebben lang getwijfeld. Uiteindelijk besloten we toch te gaan en daar zijn we achteraf heel blij mee. Bij middernachtzon hadden we in de dichte mist prachtig zacht licht, en de papegaaiduikers lieten zich in groten getale zien. Het was ijskoud, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een onvergetelijke reiservaring.

Iets voor middernacht loste de mist plotseling op, waardoor we ineens bóven de bewolking stonden en dit prachtige uitzicht hadden. De onooglijke vuurtoren markeert het meest westelijke punt van Europa en je ziet nog net twee andere mensen op papegaaiduikers 'jagen'. Een meeuw vliegt naar de middernachtzon. Een prachtige afsluiting van een onvergetelijke avond.