Graffiti in een doodlopende straat.
Uitingen van identiteit en onvertogen.
Gedekt door de nacht,
het groezelige beton bekrast,
schrammen in het stadsbeeld.
Underground art.
Tags & pieces markeren de wanden,
velen niets-, sommigen alleszeggend,
territorium afbakenend,
als een dierlijk geurspoor.

Onopgemerkt door langsrazend verkeer,
de roetstinkende tunnelgang,
bruisend Maastricht richting groengrazende Ardennen,
was hier.
De grauwgrijze Maasstad,
en haar beschaamde aanzicht,
ondergronds verborgen houdend voor ’t oog.

Nu is de doorgang toe,
en de stad als herboren.
Verkeer raast niet meer maar vindt,
haar weg,
overal behalve hier.
Het is daar,
waar de stad is herrezen,
als een feniks,
uit haar industriële as,
Luik leeft weer,
maar is breekbaar.
Worstelt nog met een zware last,
uit het stoffige verleden,
dat het in hoog tempo aan het verbergen is,
als graffiti,
in een doodlopende straat…




(opm: een 'impasse' is een doodlopende straat in 't Frans/Waals...)