Oktober 1999, ± 09:30 uur, Bentota railway station, Sri Lanka.

"Yes sir, maybe".
"(huh? meebie?) Oh... eh.. what do you mean sir? Is the arriving or did it just leave?
"Yes yes sir... this is railwaystation".
"(ja duh.. dat zie ik) Ok.. eh.. excuse me.. but when is the next train coming?"
"Yes yes"
"Allright, thank you (pfff...snapt ie 't nou echt niet?). What time do you think?"
"Today sir"
"(ok... enigszins ruim begrip maar we zijn een stapje verder) What time please sir?"
"Maybe today sir"
"(kut, terug bij af) Eh... maybe?"
"Yes sir"
"(pfff...wordt een latertje vandaag...) Ehm.. how many trains leave today here (proberen we het maar zo)?!"
"Maybe trains, sir, yes"
"(beleefd blijven Gerrit.. beleefd blijven...) Eh... please sir... what DO you know about the trains please?"
"Yes, very fast sir"
"(nonde%$^#!!) Can I wait here for the train or can I better take tuktuk (die hoef ik niet te zoeken, die vinden mij eerder)"
"Yes yes sir, take train!"
"(aha... klemgeluld!) Ah... so there WILL be a train soon?"
"Yes sir"
"(eindelijk)"
"Maybe"
(zucht...)

Uiteindelijk kwam er wel een trein maarrrr... van de andere kant ennnn. die stopte niet. Een vriendelijke taxichauffeur (sprak perfect Engels) bracht me ultrasnel en goedkoop naar Colombo. Hij vertelde dat oosterlingen niet graag "No" zeggen. Dat wordt dan "Yes"... of "Maybe"