"..Hoog in de Himalaya, zie je hem zo nu en dan.. Hij komt je achterna ja, de verschrikkelijke sneeuwman.."
Een liedje dat ik vroeger op school leerde en nu zong ik het zachtjes terwijl ik op weg was naar het Annapurna Basecamp.

Een paar keer per dag verschenen er een paar kleine huisjes naast het pad. Meestal stond dan een vrouw buiten in een teil te wassen of speelden er een paar kindjes met een tol. Het was nog winter en daardoor heel rustig, er leek niemand te zijn.
Tot ik daar ineens deze jongen aankeek die stil naar ons stond te kijken in de deuropening. We glimlachten naar elkaar en ik gebaarde vragend of ik een foto mocht maken. Hij bleef onverstoord staan met deze vriendelijke en vredige blik in zijn ogen.
Wat een ander leven waarin kinderen in de Himalaya opgroeien. Omringd door machtige natuur en zo ver weg van de rest van de wereld. Je kunt het je bijna niet voorstellen maar deze jongen zal hij een dag door de bergen moeten lopen om een schooltje te bereiken.
Toen ik neuriënd verder liep vroeg ik me af... Zou hij daar ook dat liedje over de yeti leren?