Tijdens mijn wereldreis door Azie en Zuid-Amerika heb ik veel, heel veel kinderen zien bedelen. Elke keer weer deed het me pijn om dit te zien, maar toen ik dit meisje zag zitten raakte het me nog meer dan normaal. Waarom weet ik niet, misschien komt het door de doordringende ogen die me vertellen dat ze meer heeft meegemaakt dan ik me maar kan voorstellen. Als de kinderen op mijn werk weer eens onbedaarlijk moeten huilen omdat ze niet de blauwe beker maar een groene krijgen, moet ik vaak denken aan dit meisje.