Blog van de week: kat in het bakkie
Rijst in de vorm van een kat, kattenkoekjes, 'kattucino'… Reisreporter Joanna maakte er een missie van om een kattencafé in Hongkong te bezoeken. Het fenomeen is heel normaal in de stad. ‘Veel mensen kunnen geen huisdieren houden. Dan komen ze hier voor hun aai-en-knuffel-sessie’.
Het concept kattencafé wint snel aan populariteit
in Aziatische metropolen. Foto: Reisreporter Joanna.
Een kattencafé in Hongkong, dáár ga ik een bakkie doen! Het is
niet ver van het hotel en ik heb het complex wonderwel snel
gevonden. Het moet ergens op de derde verdieping zijn, kat in het
bakkie! De deur van het complex staat open, er staan allemaal
vuilniszakken in het portiek en een vrouw is bezig deze weg te
brengen. Ik vraag of ik naar binnen kan en ze begint te zwaaien met
haar handen en te schudden met haar hoofd. Mmmm, blijkbaar geen
goed idee, het zal hier wel niet zijn. (Mispoes, zal achteraf
blijken)
En toen begon het kat-en-muis spel. Ik loop verder in de buurt,
kijk omhoog of ik wat kattigs in de etalage zie, maar niets.
Ik vraag aan een jonge voorbijganger of zij misschien weet waar het
kattencafé is. Ik laat haar mijn mobiel met het adres zien, dat is
dus hier. Ze spreekt engels, kijkt even moeilijk, denkt na en zegt
dat het toch níet hier is, maar een stukje verderop ‘bij de Macdoo
naar links, en dan weer even vragen ‘is not easy to find’’. Dus dat
doe ik. Ik ga een zaak in met hondenbenodigdheden en vraag naar het
kattencafé. Trouwe bruine ogen kijken me aan en zeggen dat het hier
niet is. ‘It’s close to Times Square, ask again, is not easy to
find’. Dus ik ga terug naar waar ik vandaan kom en vraag het
nogmaals. Nu aan een vriendelijk stel. Ik laat het adres zien,
toevallig gaan zij ook die kant op. Hij maakt er een missie van,
zet de navigatie in zijn telefoon aan en we lopen naar het ‘Po Ming
Building’, zoals het complex heet, in de Foo Ming Street. We staan
weer bij het portiek waar de vuilniszakken inmiddels opgeruimd
zijn, de vrouw weg en de deur gesloten. Ik zeg nog dat het hier
niet is. De Hongkonger-met-een-missie trekt zich er niets van aan
en kijkt naar de namen bij de bellen. ‘Yes, it’s here’. En ik zie
het staan, op nr 2, verdieping 3D zit Ahmeow. We gaan met z’n
drieën naar binnen. Ik bedank ze hartelijk en zeg nog dat ik het nu
vast wel alleen kan vinden, maar ze gaan mee, ze willen het
eigenlijk zelf wel graag weten! We lopen door de smalle witte gang
naar de liften en stappen in. De deuren gaan dicht en de lift zet
zich krakend en wiebelend in beweging. De Hongkongers kijken elkaar
aan, ‘it’s an old building’. De lift komt met een schok tot
stilstand, de deuren openen zich en we stappen uit. We lopen door
de ziekenhuis-achtige gang, gaan een hoekje om en warempel: een
deur met Ahmeow! De Hongkongers zien een cattuccino niet zitten en
vertrekken. ‘Thank you soooooo much’ zeg ik en kijk naar het bordje
bij de deur. Members only, staat er op, dus ik ga naar
binnen.
Benieuwd naar de afloop? Lees hier het hele verhaal van Reisreporter Joanna.
