Toen we Noravank, een dertiende eeuws ensemble van kerkjes in de provincie Vayots Dzor, tegen Azerbeidzjaans grondgebied, bezochten werd een oud vrouwtje op een krakkemikkige stoel naar binnen gedragen door een zoon en kleinzoon. Vervolgens werd zij met haar stoel middenop de vloer in de Surp Astvatsatsin neergezet. Ze zei in eerste instantie niets en keek louter met grote ogen om zich heen. Nadat ze haar omgeving had “verwerkt” prevelde ze een aantal onverstaanbare woorden. Een eveneens in de nabijheid vertoevende kleindochter bracht opheldering. Zij vertelde, dat haar oma de dood voelde naderen en dat haar laatste wens was om nog een bezoek te brengen aan deze heilige plaats, bestaande uit de Surp Astvatsatsin, de St.Karapet kerk en de St.Grigor kapel. Noravank betekent letterlijk “nieuw klooster” en behoort tot de mooiste kloosters in Armenië, zowel door de architectuur als door de eenzame, schitterende ligging aan het eind van een indrukwekkende kloof.
De belangrijkste gebouwen werden in de 13e eeuw opgericht door de familie Orbelian, prinsen van Syunik. Het was een soort slotklooster, vrouwen noch leken waren er toen welkom. Als belangrijkste relikwie werd er een stuk van Jesus' kruis met bloedvlekken bewaard.