In februari waren we een tijdje in Erg Chebbi. Na dagen lang trainen ga ik het hoogste duin op om te genieten van het uitzicht. De zon tovert met de kleuren op het zand. Het is druk, zo druk heb ik het nog niet eerder meegemaakt. De sporen in het zand spreken voor zich.

Hoe anders is het nu. Gladde duinen begroeit met forse pollen gras, het zand weer als een fluwelen deken, rust en stilte. Oh wat zou ik toch weer graag een karavaan voorbij zien trekken, een joviale armzwaai zien of simpel weg wat andere toeristen.