Vrijdagmiddag één uur, de belangrijkste (gebeds)dag voor de moslims van Timboektoe. Van alle kanten stromen mannen toe. De meeste gekleed in witte gewaden. Naast de moskee zitten mannen zich te wassen of zijn al begonnen met het gebed. Een aantal zwervertjes loopt met hun blikjes rond, want ze weten dat ze straks van iedereen wat te eten of wat muntjes krijgen.
Als niet moslims mogen wij de moskee niet in, maar door de deuren is een drukte van belang te zien.
Ook buiten staat een grote groep mannen te bidden, vrouwen zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Ooit was Timboektoe een zeer rijke stad waar tientallen kameelkaravanen vol kostbaarheden en slaven aankwamen, een stad met duizenden studenten en vele vooraanstaande geleerden. Een stad met de meeste, mooiste en belangrijkste bibliotheken en moskeeën van Mali en misschien zelfs van heel Afrika. Nu is daar weinig meer van over. Het is een stoffig, bloedheet stadje, met zanderige straten waar een heel andere sfeer hangt dan in de rest van het land.

Gisteren werd bekend dat er een vredesoverleg is geweest, dus hopelijk kunnen de inwoners van Timboektoe op korte termijn weer zonder angst leven.