Timboektoe
Timboektoe
Mali
Willemien
Timboektoe
Tombouctou
Al dagen vaart de pinasse over de Niger. Het kloppende geluid van de motor klink monotoon. Aan boord een handje vol Europeanen. De donkere kapitein, een machinist en een matroos varen dan weer links, dan weer rechts over de brede rivier. De waterspiegel is de ene keer glad, een volgend moment zijn er wat golfjes. We passeren bootjes van vissers en zo nu en dan een vrachtboot met zeilen gemaakt van zakken van Unesco voedselhulp.
Het is relaxed. Zo nu en dan klim ik op het dak van de houten boot met zijn dak van oranje plastic. Ik relax in het zonnetje in afwachting van iets heel bijzonders.
Dat bijzondere is de legendarische stad Tombouctou. Brug tussen het Arabische noorden en het zwarte zuiden. Als je naar de blauwe lucht boven je kijkt spelen gedachten door je hoofd. Tot het midden van de 19e eeuw bereikten nog maar enkele Europeanen deze stad. De Brit Gordon Laing was de eerste. Hij overleefde het avontuur niet.
Die stad – sommigen denken dat hij alleen in de verbeelding van Walt Disney’s Donald Duck bestaat -is mijn doel. Stram stap ik in Korioume, de haven van Tombouctou van boord . Het is nu nog maar een eindje.
Ik loop door de stad. Stad van zand en leem. Het gevoel kennen alleen de reizigers die er zijn geweest. Straten, onverhard met aan beide zijden lemen huizen. Voor me doemt de Djinguereber moskee op. Gebouwd door Mansa Musa in 1327. De minaret is van een ongekende eenvoud en schoonheid. Kegelvormig waar bundels palmhout uitsteken. Hier sta ik dan in één van de grootste steden van de Islamcultuur voor een al even bijzonder en groots lemen gebouw.
Even dwalen weer de gedachten naar de ontdekkingsreiziger Gordon Laing. Hij heeft dit misschien ook gezien voor op gewelddadige wijze een eind aan zijn leven werd gemaakt.
Touareg in lange blauwe gewaden met zwarte en witte gewikkelde hoofddoeken kijken vanachter hun sluier naar me. Alleen de ogen zijn zichtbaar. Vriendelijk, zwart maar toch ondoorgrondelijk.
Krijgers van de woestijn.
Ik loop voorbij vrouwen. Nu zie ik wel gezichten. Zij dragen geen sluier. Hun uiterlijk verraadt de mengelijk van het bloed van het Arabische noorden en het zwarte zuiden. Ze dragen fel gekleurde bonte wijde kleding: oranje, geel, licht blauw, roze. Een symfonie van kleuren.
Het wordt drukker in de straat. Dan bereik ik de markt. Het koopwaar wordt op de grond in kuipen en bakken aangeboden. Ze lachen naar me, de hand met groenten, zaden of aardappelen wordt uitgestrekt. Het licht is fel, te fel om te fotograferen. Maar ik weet dat ik niet veel tijd heb. De camera klikt en klikt en klikt. Ze vinden het niet erg. Lachen terug. Even op het schermpje kijken. Komt het omdat ik een vrouwelijke fotograaf ben…….
Ik dwaal verder door de straten van oud Tombouctou. Bezoek het museumpje tegenover de Sankoré moskee. In eenvoudige kastjes met gaas er voor staan de eeuwenoude handgeschreven manuscripten van Imam Essayouti met zijn uitleg over de soera’s in de Koran. Andere geleerden hebben er aan de zijkant kanttekeningen bij gekalligrafeerd. Ik mag er in kijken.
Tombouctou, stad waardoor nog niet eens zo lang geleden de karavanen met goud en slaven trokken. Met volle teugen laat ik haar tot me doordringen. Het is één en al vriendelijkheid, kleur en warmte. Hèt hoogtepunt van mijn reis door Mali.
De volgende ochtend komt het bericht. Een bericht van de ambassade dat al enige tijd rond gonsde. “Alle reizen ten noorden van de rivier de Niger worden ontraden. Dit geldt ook voor de steden Tombouctou, Gao en Kidal. Activiteit van terroristische groepen wordt niet uitgesloten. “
Ik heb Tombouctou gezien.
Foto's
